Κάθε παιδί είναι, σίγουρα, ξεχωριστό. Άλλο ήρεμο και χαμογελαστό - άλλο νευρικό κι ανήσυχο, άλλο προσαρμόζεται εύκολα στις αλλαγές – άλλο δυσκολότερα, άλλο είναι περισσότερο υπάκουο – άλλο λιγότερο· ωστόσο, για όλα έρχεται κάποτε η στιγμή που τρέμει κι ο πιο έμπειρος γονιός: το ξέσπασμα θυμού!
Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε πως ο θυμός, ως συναίσθημα, είναι κάτι το φυσιολογικό. Όπως κάθε άλλο συναίσθημα έχει κι αυτό το λόγο ύπαρξής του. Ο σκοπός, άρα, δεν είναι να το καταργήσουμε, ούτε βέβαια να το παρουσιάσουμε στο παιδί ως κάτι ανεπίτρεπτο που πρέπει να ντρέπεται γι’ αυτό αλλά να το βοηθήσουμε να μάθει πώς να το διαχειρίζεται.
Ο θυμός μπορεί, συχνά, να πυροδοτείται από κάποια συγκεκριμένη αφορμή, εξίσου συχνά όμως δεν αποτελεί παρά μία επιλογή στην οποία καταφεύγει το παιδί ασυνείδητα προκειμένου να «ακουστεί», όταν νιώθει πως κανείς δεν «ακούει» τις ανάγκες του ή τις επιθυμίες του.
Είναι, για αυτό το λόγο, λοιπόν, σημαντικό να μην ενοχοποιήσουμε το παιδί για την ύπαρξη του θυμού του αλλά να του δείξουμε πως είμαστε ανοιχτοί και πρόθυμοι να ακούσουμε τι έχει να μας πει.
Τα προβλήματα δεν λύνονται πάνω στην ένταση της στιγμής. Χρειάζεται όλοι να είναι ήρεμοι προκειμένου η συζήτηση να έχει αποτέλεσμα. Απομακρύνετε την πηγή του θυμού, εάν π.χ. πρόκειται για ένα παιχνίδι, ή απομακρυνθείτε μαζί με το παιδί από αυτήν, εάν βρίσκεστε, λόγου χάρη σε ένα δημόσιο χώρο, αφήστε το παιδί μόνο του να ηρεμήσει σε έναν δικό του χώρο, και συζητήστε το περιστατικό όταν, πια, θα έχουν καταλαγιάσει τα πνεύματα.
Η επανένταξη του παιδιού στην οικογενειακή κανονικότητα, μετά από ένα ξέσπασμα θυμού, δεν είναι πάντα εύκολη. Εξαρτάται τόσο από το παιδί όσο και από την ένταση της περίστασης. Άλλο παιδί μπορεί να νιώθει ντροπή, άλλο θλίψη, άλλο να κρατάει ακόμα λίγο θυμό μέσα του. Μία καλή λύση που προτείνουν οι ειδικοί είναι η ανταλλαγή μηνυμάτων κάτω από την κλειστή του πόρτα. Μπορούμε να γράψουμε κάτι όπως: «Πώς είσαι; Νιώθεις έτοιμος/-η να έρθεις πάλι κοντά μας; Απάντησέ μου όπως νιώθεις ή με ένα Ναι ή ένα Όχι.» ή «Ο αδερφός σου σε περιμένει να παίξετε. Είσαι έτοιμος;» και ανάλογα με την απάντηση να δώσουμε στο παιδί το χρόνο που χρειάζεται χωρίς να νιώσει πιεσμένο αλλά, ταυτόχρονα, περνώντας του και το μήνυμα πως παραμένουμε θετικοί απέναντί του.
Αν το παιδί είναι τόσο μικρό ώστε να μην γνωρίζει ακόμα γραφή κι ανάγνωση μπορείτε να κάνετε το ίδιο ζωγραφίζοντας σκίτσα σε ένα χαρτί.
Όταν πια η ηρεμία και η κανονικότητα έχουν επιστρέψει, είναι ώρα να συζητήσουμε το πρόβλημα. Γνωρίζοντας πως ο θυμός είναι, στη βάση του, ένα συναίσθημα που προέρχεται από μία επαναλαμβανομένη ματαίωση, αίσθηση αδικίας, κλπ, βοηθήστε το να εκφράσει τι ήταν αυτό που το πλήγωσε. Τι ένιωσε καθώς φούντωνε ο θυμός μέσα του; Πώς μπορεί να διορθωθεί αυτό; Τι έχει να προτείνει το ίδιο; Πώς νιώθει, τώρα, μετά την έκρηξή του; Με ποιον, περισσότερο εποικοδομητικό, τρόπο μπορεί να εκφράσει τον θυμό του μια επόμενη φορά; Έτσι, θα του δείξετε πως ακόμη και την ώρα του θυμού, υπάρχει τρόπος να μη χάνει τον έλεγχο. Και να βγαίνουν όλοι κερδισμένοι!
